W cyklu Spotkania z lalką teatralną pragniemy zaprosić wszystkich do podróży teatralnej, podczas której postaramy się przybliżyć podstawową terminologię teatralną w oparciu o grafiki i zdjęcia z naszych spektakli – zarówno tych, które możecie podziwiać na scenie i tych archiwalnych. Artykuły i filmy z cyklu są emitowane we wtorki o g. 9:30 na naszej stronie i na profilu Facebook, You Tube oraz Twitter.
W ramach tego cyklu odkrywamy nie tylko bogactwo lalkarstwa, niebywałe umiejętności aktorów w animacji lalek, galerie zdjęć ze spektakli – zarówno tych, wciąż obecnych w repertuarze jak i tych archiwalnych, ale też zaglądamy w najdalsze zakamarki naszych magazynów teatralnych, żeby odsłonić warsztat lalkarza! Aktorzy teatru w formie krótkich filmów, pokażą jak chwycić, założyć, trzymać, czy wreszcie animować lalkę oraz jak możną ją wykonać samodzielnie w domu z wykorzystaniem prostych, dostępnych produktów.
Pomysłodawczynią cyklu, autorką artykułów jest Małgorzata Adamczyk – pedagożka teatralna.
Projekt dofinansowano ze środków Narodowego Centrum Kultury w ramach programu Kultura w sieci.
W języku polskim lalka to określenie dla formy teatralnej i zabawki dziecięcej. To – jak zauważa Marek Waszkiel – powód do nieustannej infantylizacji nawet najbardziej artystycznych zamierzeń środowiska lalkarskiego [1]. Stąd bardzo często kiedy myślimy lalka to od razu mamy konotacje z prezentacjami dla dzieci. Przykładowo w języku angielskim lalka jako zabawka to doll, natomiast myślana jako forma teatralna to puppet. Po raz kolejny nasze skojarzenia wiodą nas w mylne ścieżki. Otóż lalki grają też w spektaklach jak najbardziej dedykowanych starszej publiczności – np. Wesele Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Jakuba Roszkowskiego.
Bibliografia
[1] Marek Waszkiel, Postlalkowe lalkarstwo, „Teatr Lalek” nr 3-4/2017, s. 126.
